Het Leven in Leeuwarden

In veel opzichten is het werk van een criticus gemakkelijk. We riskeren heel weinig, maar genieten toch een positie over degenen die hun werk en zichzelf aan ons oordeel aanbieden. We gedijen op negatieve kritiek, wat leuk is om te schrijven en te lezen. Maar de bittere waarheid die wij als critici onder ogen moeten zien, is dat in het grote geheel van dingen, het gemiddelde stuk rommel waarschijnlijk meer betekenis heeft dan onze kritiek die het zo bestempelt. Maar er zijn momenten waarop een criticus echt iets riskeert, en dat is in de ontdekking en verdediging van het *nieuwe*. De wereld is vaak onaardig tegen nieuw talent, nieuwe creaties. Het nieuwe heeft vrienden nodig.Vanavond heb ik iets nieuws meegemaakt: een buitengewone maaltijd uit een buitengewoon onverwachte bron. Om te zeggen dat zowel de maaltijd als de maker mijn vooroordelen over lekker koken hebben uitgedaagd, is een grove understatement. Ze hebben me tot op het bot geraakt. In het verleden heb ik geen geheim gemaakt van mijn minachting voor het beroemde motto van chef Gusteau: "Iedereen kan koken." Maar ik besef dat ik nu pas echt begrijp wat hij bedoelde. Niet iedereen kan een groot artiest worden; maar een geweldige artiest kan overal vandaan komen . Het is moeilijk om een ​​bescheidener afkomst voor te stellen dan die van het genie dat nu kookt bij Het leven, die volgens deze criticus niets minder is dan de beste chef-kok van Leeuwarden. Ik zal snel terugkeren naar Het leven , hongerig naar meer.